Rozdział 36

„Przesunął kończyny na moje uda i lekko je ścisnął. Sapnęłam. Jasiek błądził dłońmi po moim ciele. Złączyliśmy nasze ciała, a także dusze. W końcu zasnęliśmy wtuleni w siebie. Nagi Jan i naga Wiktoria. Tak ich zastał świt...”

Obudziło nas pukanie do drzwi. Naraz otworzyliśmy oczy i spojrzeliśmy na siebie przestraszeni. Nadal nie mieliśmy ubrań! Szybko się położyliśmy udając, że śpimy. Ciocia weszła do pokoju, stała chwilę i usłyszeliśmy zamykanie drzwi. Wzięłam wdech ulgi i zamarłam. Ciocia stała przy drzwiach ledwo hamując uśmiech. Schowałam głowę pod kołdrę zażenowana. Teraz kobieta wybuchła śmiechem.

-Dlaczego wstydzicie się swoich ciał? Ja jestem już prawie starą kobietą, nie macie się czego bać. Swoje widziałam i jeszcze zobaczę. – Mrugnęła. – No dalej, dziś dzień pełen zwiedzania! Pospieszcie się, śniadanie czeka. - Wyszła zostawiając nas z głupim wyrazem twarzy.

Ranek spędziliśmy na beztroskim błądzeniu w londyńskich parkach i rezerwatach w celu obserwowania ptaków. Udaliśmy się do zoo i oceanarium. Popołudnie było bardziej "miastowe". Odbyliśmy ciekawą wyprawę, zaczynając od najsłynniejszych atrakcji, czyli Big Bena i London Eye. Po drodze ciocia pokazała nam najznakomitszą restaurację w Anglii, która należy do jej przyjaciela. Kazała nam zjeść w niej kolację.

Uszykowałam się bardzo szybko jak na mnie. Włożyłam błękitno-złotą sukienkę, ale dopiero gdy prawie wychodziłam zorientowałam się, że nie wzięłam żadnych butów na obcasie. Założyłam sandały, lecz kiedy pokazałam się cioci, ta powiedziała, że oszalałam. Rozkazała  mi zabrać swoje obcasy. Moje tłumaczenia, że ma o dwa rozmiary mniejszą stopę nic nie dały. 

-Chcesz być piękna, musisz cierpieć. - skwitowała i wypchnęła mnie za drzwi. 

Jasiek zaczął się śmiać, a ja ledwo szłam w tych butach. Całą drogę wkurzał mnie, dogryzając. Usiadłam na ławce obrażona. Spojrzał na mnie zdziwiony.

-A ty co? No chodź! - Powiedział.

-Nigdzie z tobą nie idę. - Odparłam zła.

Jaś stał i myślał przez chwilę. Zanim się zorientowałam co planuje, już mnie niósł na plecach. Na początku się wkurzyłam i waliłam go pieśniami, ale kiedy ochłonęłam, zaczęłam się śmiać. Było jeszcze wcześnie, ale mimo to szliśmy sami na pustej ulicy. Mój rechot niósł się wśród budynków. 

Chwilę później gdzieniegdzie pojawiali się ludzie, którzy patrzyli na nas jak na wariatów. Nie dziwię się zresztą. Tuż przed restauracją postawił mnie, poprawiłam sukienkę i weszliśmy. Zachwyciłam się wystrojem od pierwszego wejrzenia. Miodowe ściany z dodatkami ciemnego drewna i kremową podłogą, dzięki czemu nie było zbyt ciemno. Kryształowe żyrandole i perlista porcelana nadawały wrażenia przepychu, jednak nie narzucał się on. Kelnerzy podali nam karty dań. Nawet menu było piękne. Złote litery wytłoczone w czarnej skórze.

Kierowałam się dobrym gustem Janka, więc on zamówił za nas dwoje. Jedzenie rozpływało się w ustach. Po skończony posiłku kiedy chcieliśmy zapłacić, dostaliśmy informację, że rachunek został uregulowany. Oczywiście, to sprawka cioci Marty. Ta kobieta jest niesamowita. Po drodze do domu zdjęłam pantofle z horroru i szłam na boso. Po prostu już nie czułam nóg, one strasznie uciskały palce. 

Przechodziliśmy akurat koło śmietników, gdy Jaś kazał mi zamknąć oczy. Niepewna zrobiłam to i czekałam. Pozwolił mi spojrzeć i okazało się, że przywiózł... wózek sklepowy. Stałam oniemiała i patrzyłam to na wózek, to na Jasia, który uśmiechał się od ucha do ucha. 

-Wiesz, po co ten wózek? - Robił minę jak pedofil. Bałam się jej, zawsze mnie przerażała.

-Nie mam pojęcia. Oświeć mnie. - Rozłożyłam ręce.

-To... - Zamilkł. 

-Toooo...? - Czekałam na ciąg dalszy.

-Jest...

-Jest?

-Wózek... - Czy on nie może powiedzieć tego od razu?  

-No powiedz wreszcie! - Zdenerwowałam się.

-Ok. - Udawał, że jest obrażony. Ja nie mam siły na tego człowieka. 

-Jezu, Jasiek, mów: po co przytośtałeś ten wózek?

-To jest wózek... - No nie. Znowu zaczyna.

-No to już wiem. Dalej.

-Do...

-Do...?

-To jest wózek do... - Boże. To już się robi nudne.

-Do czego?

-Więc to jest wózek do... jeżdżenia.

-Co? - Nie rozumiałam.

-No wózek.

-Ale co wózek? - Pogubiłam się.

-No będziemy jeździć. W wózku. - Znów zrobił minę pedofila.

-Jasiu, ty bredzisz.

-Nie bredzę! Wsiadaj do wózka! - Nie wsiądę. Ale podroczę się z nim.

-A jeśli nie, to co? - Uśmiechnęłam się zalotnie.

-To cię wrzucę!

Zanim się obejrzałam, Jasiek chwycił mnie i wpakował do jeździdełka. Zaczął biec, wózek nabierał prędkości. Krzyczałam, bo jednak zawsze się boję, że stracimy kontrolę, ale to było bardzo ekscytujące. Adrenalina trochę jak na kolejce górskiej, gdzie się poznaliśmy. Wiatr rozwiewał moje włosy, a oboje śmialiśmy się jak wariaci. 

Zachowujemy się często jak dzieci. Ale to takie niesamowite, że możemy razem robić wszystko. Od głupich zabaw, przez poważne rozmowy i romantyczne wieczory. Nie znalazłabym  w życiu lepszego chłopaka od Jasia. On jest taki opiekuńczy i kreatywny. Mimo, że zawsze mnie czymś wkurza, nigdy nie zamieniałabym go na nikogo innego.

Wróciliśmy do domu naprawdę późno. Po jeździe w wózku sklepowym spacerowaliśmy w blasku księżyca i zgubiliśmy się kilka razy. Ale to taki mały szczegół o którym nikomu nie powiemy. Bo trochę wstyd.

Usiedliśmy na łóżku i nagle dopadła nas melancholia. Tak jakoś zatęskniłam za Milą. Mimo, że przez ostatnie tygodnie miałyśmy koszmarny kontakt. Spojrzałam na Jasia, bo wpatrywał się we mnie. Dostrzegłam w jego oczach smutek, olbrzymi ból, chociaż na ustach tkwił lekki uśmiech. Nawet największy aktor nie umie grać oczami.

Rozpłakałam się, Jaś od razu zrozumiał. Objął mnie. Oddychałam jego zapachem. Dopadły mnie wyrzuty sumienia. My się bawimy, śmiejemy, a powinniśmy trwać w żałobie. Powiedziałam o tym Jasiowi, a on stwierdził, że Mila chciałaby, żebyśmy byli szczęśliwi. Siedzieliśmy tak do rana, objęci i płaczący. Taki piękny wieczór poszedł na marne. 

Zeszliśmy na śniadanie. Okazało się, że mamy gościa...

__________________________________________________________________

Misie! Baaardzo was przepraszam, że taki krótki. Będą dłuższe, obiecuję. Po prostu są Święta i nie miałam kiedy napisać, a do tego nie miałam dziś weny :C 

Mimo wszystko, życzę Wam Wesołych Świąt, a jeśli ich nie obchodzicie, to i tak życzę miłych dni z rodziną :)

Bardzo dziękuję Karen, za podesłanie mi cennych rad. Serio, są genialne :)

Założyłam snapa, więc dodawać i snapować! nazwa: froncala

Przy okazji pozdrawiam Paulinę, która mnie w końcu do tego zmotywowała, bo zbierałam się od dawna. Dzięki Miśka! <3

Narzekacie, że nie macie co czytać. Więc proszę, dwa mega ff!
Jędza, eeee to znaczy... Marzena: www.cieplowsrodchlodu.blogspot.com
Oldzia, która dopiero zaczyna :3  www.zerooryginalnosci.blogspot.com

Przypominam o grupie czytelników tego ff, założonej na Waszą prośbę :3 https://m.facebook.com/groups/987549737922750?ref=m_notif&notif_t=group_comment

Wpadnij też na ask! Przypominam też, że czytelnicy wstawiają link do ff do opisu :3 http://ask.fm/Znajoma2000

Nie zapomnij dodać "+1" i "obserwuj" a także zaobserwować na asku :) jeśli chcesz pogadać, napisz na skype: froncalaff