Rozdział 34

"Było już naprawdę późno. Ludzi coraz mniej, z każdą chwilą zaczynała panować gęstsza atmosfera, ale zrobiło się ciszej. Głowa mnie bolała z nadmiaru emocji. Miałam dość, już
chciałam powiedzieć Jaśkowi, żeby odwiózł Olgę, ale przyszedł lekarz. Jego mina nie wróżyła zbyt wiele dobrego. Wypowiedział pierwsze słowa, które słuchaliśmy z uwagą, ale do sali Mili wbiegły pielęgniarki wołając go. Odbiegł od nas i ostatnim, co usłyszeliśmy, to przewlekły, monotonny pisk."

Podbiegłam do drzwi, które zostały zamknięte przed moją twarzą. Jasiek stanął obok. Przez małe okienko oglądaliśmy reanimację, jak w jakimś filmie. Wstrząsy władające ciałem wychudzonej dziewczyny i lekarze pracujący w pełnym skupieniu. Oboje z chłopakiem płakaliśmy opierając dłonie na szybie. Odsunęliśmy się, gdy do sali wbiegała jeszcze jedna pielęgniarka.

Dopiero w takich chwilach rozumie się, jak kruche jest życie. Jak bardzo używki mogą wykończyć. 

Olga też pochlipywała. Usiedliśmy we trzech na ławce pogrążeni we własnych myślach. Reanimacja trwała już długo, niestety wiedziałam, co to oznacza. Mimo wszystko wciąż miałam ten płomyczek nadziei, że tak się nie stanie. Wmawiałam sobie, że to sen. Jeden z moich przerażająco realistycznych koszmarów. 

Wyszedł lekarz. Minę miał poważną, aż za bardzo. Wstaliśmy i pełni dobrych myśli stanęliśmy mu naprzeciw. 
-Przykro mi.

Podeszłam do ściany, oparłam się o nią plecami i zsunęłam w dół. Objęłam ciało ramionami i zaczęłam spazmatycznie szlochać. Jeszcze nigdy tego aż tak nie robiłam. Janek wciąż stał patrząc na lekarza jak zahipnotyzowany. On też pragnął usłyszeć coś innego. Wciąż płacząc zbliżyłam się do drzwi od sali. Pełna strachu wyjrzałam, i jedyne co zobaczyłam, to podstać pod prześcieradłem i mnóstwo nieczynnej aparatury. Cały obraz wkomponowany był w brudną, sterylną biel szpitala.

Minęło trochę czasu. Może godzina, może kilka minut. Wezwaliśmy taksówkę i wróciliśmy z Olgą do domu. Jasiek nie mógł prowadzić w takim stanie. Nikomu z nas nie chciało się spać, więc zrobiłam kawę i usiedliśmy przy stole. Spowijała nas głęboka cisza i zaduma, w myślach wciąż kołotało się słowo "dlaczego?". 

Zerknęłam na zegarek. Wskazywał pół godziny po drugiej nad ranem. Trwaliśmy tak do świtu, żadne z nas nie ruszyło napoju. Wyłączyłam światła i rozeszliśmy się do pokoi mimo, że nie byliśmy senni. Każdy jednak musi odpocząć. Położyłam się obok Olgi i starałam chociaż na chwilę zdrzemnąć. Zasnęłam niespokojnie.

Obudziłam się. Czułam się jeszcze gorzej niż wcześniej. Chciało mi się płakać. Moja przyjaciółka jeszcze spała, nie chciałam jej budzić. Zeszłam na dół. Skierowałam swoje kroki do lodówki i otworzyłam ją w poszukiwaniu mleka. Dopiero teraz odczułam, jaka jestem głodna. Znalazłam kartonik odwracając się, by chwycić płatki.

Upuściłam mleko. Kartonik uszkodził się i polał wszystko białym płynem. Przede mną stała Mila. Była wściekła, w jej oczach widziałam żal. Zaczęła zbliżać się do mnie, naparłam na blat. Krzyczałam, przybiegł Jasiek. Spojrzałam w jego stronę. Ne jego twarzy widniało zdziwienie i niepokój. Odwróciłam głowę. Mili już nie było. 

Osunęłam się na podłogę, lądując w śnieżnej kałuży. Chłopak ukucnął obok i mnie przytulił. Lekko kołysał moim ciałem, aż przestałam się trząść i płakać. Zaprowadził mnie na kanapę oraz trzymając za rękę wypytywał co się dzieje. Widziałam po nim, że nieźle się wystraszył, ale tłumaczył to jako przewidzenie. Jednak ja wiem, co widziałam. 

Olga nie zjadła śniadania, bo nie miała ochoty i poszła do swojego domu. Ja musiałam jakoś wyzwolić swój ból i poszłam pobiegać. Rzadko to robiłam, choć bardzo lubiłam. Włożyłam słuchawki i skręciłam do parku. Zdyszana usiadłam na ławce, by chwilkę odsapnąć. 

Ktoś klepnął mnie w ramię. Odwróciłam głowę i gwałtownie wstałam. To ona. Nadal była zła. Chciałam uciec, ale nie mogłam wykonać ruchu. Mila poruszyła ustami i zrozumiałam przekaz, chociaż nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Postać zniknęła z chwilą, w której mrugnęłam. W mojej świadomości wciąż odbijało się echcem "Winna. Winna. Winna."

Roztrzęsiona wróciłam do domu. Jaśka nigdzie nie było. Bałam się zostać sama. Czego Mila ode mnie chciała? Co ja jej zrobiłam?  Usiadłam na kanapie z książką. Przewracałam strony, ale nie czytałam. Nie mogłam się skupić. Przybył Jan. Rozmawiałam z nim o wydarzeniu w parku i wyznałam swój strach. Nie wierzył mi. 
-Mila bardzo cię kochała, dlaczego miałaby cię nachodzić? 
-Jasiek, ja nie wiem. Ale widziałam ją, naprawdę! Boję się, serio się boję. - Rozpłakałam się. Przytulił mnie i zmienił temat. Średnio nam się rozmowa kleiła.

Przyszła pora obiadowa. Zamówiliśmy pizzę, nie mieliśmy siły bawić się w kucharzy. Wzięłam kawałek i poszłam przed telewizor. Siadając, czekałam na Janka, który chciał sobie jedzenie doprawić. Usłyszałam jak Jaś płacze. Pobiegłam do kuchni. Schował twarz w dłonie. Objęłam go. Po chwili się uspokoił i wydukał, że widział ją. Że do niego przyszła. Zrozumiałam, że ma na myśli Milę. Powiedział też, że się do niego uśmiechała, ale miała smutne oczy. Wciąż go tuląc zauważyłam ruch w korytarzu. Przekręciłam lekko głowę. 

Stała. Wściekła, wychudzona, z sinymi ustami i cieniami pod oczami. Brudne włosy i łachmany przyciągały mój wzrok. Jej twarz wyrażała... Nienawiść. Czystą, szczerą nienawiść. Sapnęłam i wtuliłam się w Janka. Kiedy odważyłam się spojrzeć jeszcze raz w tamtym kierunku, niczego nie zobaczyłam. Zwykły hol. 

Do końca dnia miałam się na baczności. Co chwilę odwracałam się za siebie. Po prostu czułam się obserwowana. Najbardziej przerażał mnie nie sam duch, co powód, dla którego jestem prześladowana. Przecież do Jasia się uśmiechała... Czym ja jej zawiniłam? 
Poszłam wziąć prysznic. Poprosiłam chłopaka, czy mogę z nim spać, bo się boję. Oczywiście się zgodził. Zasnęliśmy wtuleni w siebie, dając sobie nazwajem poczucie bezpieczeństwa.

Nastał nowy dzień. Miałam nadzieję, że tym razem bez niespodzianek. Zapowiadało się dobrze, ale w sumie nie ruszałam się na krok bez Janka. Poszliśmy załatwić formalności co do pogrzebu. To wszystko wydaje się być takie beznamiętne, zero emocji. Lecz tak naprawdę cały czas oboje płakaliśmy, nie jedliśmy prawie nic, nie cieszyliśmy się niczym. 

Na pogrzebie nie było zbyt wielu osób. Ja i Jasiek, cała rodzina mojej siostry i kilku dziwnych ludzi. Dlaczego dziwnych? Bo nigdy w życiu ich nie widziałam i zachowywali się dość podejrzanie. Nie umiem tego określić, po prostu to czułam. To w sumie mogli być jej znajomi z którymi ćpała. 

Minęło kilka dni. Mila już więcej nie pokazała się nikomu. Było gorąco, prawie czerwiec. Obudziło mnie słońce przypiekające moją twarz. Poszłam do łazenki umyć się. Kiedy jednak stanęłam w jej progu, zamarłam. Na białych kafelkach na ścianach było mnóstwo czerwieni. Mnóstwo napisów wykonanych moją krwistą szminką. Wszędzie widniał ten sam napis. WINNA. 

Osunęłam się na podłogę. Zawołałam Jaśka. Przyszedł i patrzył przerażony na ściany. Podniósł mnie i przytulił. Zapytał, czy to ja zrobiłam. Zaprzeczyłam. Poszliśmy do kuchni. Jasiek zrobił kawę. Był roztrzęsiony, z resztą ja tak samo. Siedzieliśmy przy stole próbując się uspokoić. Jaś za mało osłodził, wstałam po cukier. Otworzyłam szafkę i wypadły z niej trzy kubki. Rozbiły się w proch. 

Janek zwabiony hałasem chciał wejść, ale drzwi zatrzasnęły się przed nim z hukiem. Zaczęłam krzyczeć, dopadłam do nich. Chłopak walił pięściami każąc mi otworzyć. Po kolei wypadały naczynia z szafek zamiając się w deszcz odłamków. Poczułam przeraźliwe zimno, odwóciłam się szybko. Mila. Płakała. Nie mogłam wydusić z siebie słowa, dech mi zaparło. 

Spojrzała na mnie z oczami pełnymi łez. Wskazała na mnie palcem i wyszeptała:
-To przez ciebie.

Nagle zrobiła się wściekła. Z szaf wylatywały nowe przedmioty, wszystkie momentalnie dopadło zniszczenie. Dostałam w głowę z talerza. Słyszałam, jak Jaś wciąż krzyczy i uderza w drzwi. Modliłam się, żeby to ustało. Znów oberwałam, tym razem upadłam. Skuliłam się. Raz po raz czułam odłamki rozcinające moje nogi i ręce. Stróżki krwi oplatały moje ciało.

Po jakimś czasie, który zdawał się wiecznością, wszystko ustało. Drzwi ustąpiły i Janek z impetem wpadł do pomieszczenia. Rozejrzał się i gdy zobaczył, jak zwijam się w kącie wziął mnie na ręce. Delikatnie, jakbym była z porcelany położył moje ciało na kanapie. Pobiegł po apteczkę. Na chwilę mignęła mi Mila, uśmiechając się zadowolona. Zaraz jej nie było. 

Wrócił chłopak z apteczką. Byłam ledwo przytomna ze strachu i bólu. Przemył mi rany. Okazały się niewielkie, ale głębokie, dlatego tyle krwi. Miałam wbite gdzieniegdzie kawałki szkła, zatem musiał użyć pęsety. To tak cholernie bolało. Moje nogi zostały obandażowane, a ja zaniesiona do łóżka. Jasiek położył się obok bez słowa. Usłyszeliśmy pukanie na dole. Chłopak spojrzał na mnie, to na drzwi. Bał się oddalić. 

Pukanie stało się bardziej natarczywe. Przygryzł wargę szybko myśląc co zrobić. Jeśli zostawi mnie tu samą, coś może mi się stać. A kiedy weźmie mnie na dół, może przyjść ktoś ważny i przerazi się na mój widok. W końcu postanowił. Podniósł mnie i szybko zeszliśmy ze schodów, usadził na krześle i otworzył drzwi wejściowe. Nikogo tam nie było...
_______________________________________________________

Witajcie kochani. Dziś trochę strasznie :D mam nadzieję,że Wam się podoba, bo moim zdaniem lekko przesadzone. Ale jak uważacie?

Chiałabym bardzo bardzo bardzo podziękować Duli. Najkochańsza wytrzymała ze mną kilka tygodni omawiając i dopracowując dla mnie szablon. Kochana, jesteś najlepsza! I przepraszam, że zapomniałam o Tobie wspomnieć w poprzednim rozdziale :c 

Przypominam o grupie czytelników tego ff, założonej na Waszą prośbę :3 https://m.facebook.com/groups/987549737922750?ref=m_notif&notif_t=group_comment

Wpadnij też na ask! Przypominam też, że czytelnicy wstawiają link do ff do opisu :3 ask.fm/Znajoma2000

Nie zapomnij dodać "+1" i "obserwuj" a także zaobserwować na asku :) jeśli chcesz pogadać, napisz na skype: froncalaff